به گزارش سیناپرس به نقل از مهر،محققان داده های ۸۸ آزمایش بالینی شامل ۶۲,۹۲۳ زن مبتلا به تومور ER (گیرنده مثبت استروژن) را بررسی کردند. بعد از درمان تومورهای ER با شیمی درمانی، پرتودرمانی یا جراحی، زنان تا ۵ سال تحت درمان دارویی با قرص های هورمونی شامل تاموکسیفن یا مهارکننده های آروماتاز قرار گرفتند. هدف درمان کمکی، نابودی هر نوع سلول سرطانی ای بود که در طول درمان اولیه کشته نشده بودند.
همه زنان بعد از اتمام ۵ سال درمان هورمونی کمکی، فاقد بیماری سرطان بودند.اما در طول ۱۵ سال بعد، سرطان در ۴۱ درصد زنانی که دارای بزرگ ترین تومورها بودند و سرطان شان فراتر از سینه گسترش یافته بود، مجددا عود کرد.
طبق گزارش محققان، حتی در زنانی هم که تومورهای کوچکی داشتند که به غدد لنفاوی یا سایر بخش های بدن گسترش نیافته بود، ۱۰ درصد احتمال بازگشت سرطان وجود داشت.
دکتر دنیل هایز، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه میشیگان، در این باره می گوید: «ما می دانیم که درمان کمکی (مبتنی بر هورمون) به مدت ۵ سال ریسک عود مجدد بیماری و مرگ را کاهش می دهد.»
وی در ادامه می افزاید: «شواهد کنونی نشان می دهد تمدید مدت هورمون درمانی فراتر از ۵ سال به توقف و کاهش عود بیماری و مرگ در سال های بعد منجر می شود.»
طبق نتایج پژوهشی، هورمون درمانی بیش از ۵ سال موثرتر هم هست اما عوارض جانبی آن در برخی زنان موجب می شود که آنها تمایلی به ادامه روند درمان نداشته باشند. با این حال عوارض جانبی تهدیدکننده جان بیماران نادر است، اما زنان دریافت کننده این هورمون ها دچار علائم یائسگی نظیر گرگرفتگی و خشکی واژن می شوند.
با این حال محققان تاکید می کنند زنان مبتلا به سرطان سینه ER باید حداقل بیش از ۵ سال تحت درمان کمکی قرار گیرند.
به گزارش سیناپرس به نقل از ایسنا، لایهبرداری پوستی شامل برداشتن لایههای سطحی پوست به منظور بهبود ضایعات جدید یا قدیمی است که با روشهای دارویی، طبیعی و مکانیکی از دیرباز موردتوجه پزشکان بوده است. «میکرودرم ابریژن» یکی از روشهای متداول پیشگیری و درمان ضایعات پوستی است و میکرودرم ابریژن کریستالی و میکرودرم ابریژن الماسی، متداولترین متدهای آن هستند. در «میکرودرم ابریژن» متخصص پوست یا جراح پلاستیک لایههای سطحی پوست را توسط ابزارهای ساینده خاصی مانند یک دستگاه دوار و تراشنده یا سنباده بهصورت دورانی و سریع برمیدارد.
به دلیل اهمیت این موضوع، پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی ایران، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه شهید بهشتی با مرور مقالات مختلف اقدام به بررسی میکرودرم ابریژن در مقایسه با سایر روشهای نوین در پزشکی کردهاند. در این پژوهش، با مرور مقالات متعدد، دو مسئله بهبود و عوارض ایجادشده توسط این روش مورد بررسی قرار گرفتهاند.
نتایج این مطالعه نشان میدهند که استفاده از میکرودرم ابریژن و لیزر برای آکنه صورت نمیتواند اثربخشی زیادی داشته باشد، اما در بهبود لکه پوستی مؤثر است.
همچنین بر اساس این نتایج، درمان به کمک میکرودرم ابریژن و لایهبردار «اسید گلیکولیک» نشان میدهد که هر دو روش بلافاصله پس از عمل، آسیب قابلتوجهی را به پوست وارد میکند، اما درجه آسیب میکرودرم ابریژن در مقایسه با لایهبرداری اسیدگلیکولیک خفیفتر است. با اینحال پوست آسیبدیده ظرف 24 ساعت پس از هر دو روش بهبود پیدا میکند.
یافتههای این تحقیق حاکی از آن است که میکرودرم ابریژن در کل، باعث افزایش سطح سرامید یا چربیهای سطح پوست، درمان لکه پوستی، درمان ترکهای پوستی، درمان پوستهای پیر و چروکیده، بهبود کیفیت پوست و نرمشدن آن از طریق ساخت کلاژن و افزایش رنگ گلبولهای قرمز پوست میشود.
اما اصغرزاده و همکارانش که اجرای این تحقیق را به عهده داشتهاند، همچنین در مورد عوارض میکرودرم ابریژن، نیز به نتایج مفیدی دست یافتهاند. طبق این نتایج، این روش لایهبرداری درمجموع یک فرایند غیرتهاجمی است که در استفاده از آن واکنش و عوارض جانبی شدیدی گزارش نشده است.
نتایج مطالعات حاصل از مقایسه میکرودرم ابریژن با سایر فناوریها حاکی از آن است که میکرودرم ابریژن یا عارضه جانبی به همراه نداشته یا اینکه عوارض خفیفتری نسبت به سایر فناوریها به همراه دارد و در کنار آن، بهبود مؤثرتری را نیز در پی دارد. بااینحال از معایب استفاده از میکرودرم ابریژن به حساسیت بالای این فرایند در برابر نور آفتاب اشاره شده است.
محققان فوق همچنین اظهار داشتهاند که این روش عموماً برای پوستهای روشن مناسب است و برای افرادی با رنگ پوست تیرهتر، ممکن است موجب ایجاد اثر زخم و تغییر رنگ شود.
گفتنی است هر جلسه میکرودرم ابریژن معمولا بین 15 تا 30 دقیقه طول میکشد و برای رسیدن به نتایج مطلوب، معمولا 6 تا 12 جلسه با فواصل یک تا دو هفتهای لازم است. هزینههای این روش در مقابل سایر روشها خیلی مناسب است و میتواند موجب صرفهجویی در هزینههای درمانی بیمار شود.
نتایج مربوط به این تحقیق در مجله «پوست و زیبایی» دانشگاه علوم پزشکی تهران به چاپ رسیده است.